اجتناب از شکل گیری نوروز انتقال با تمرکز شدید بر رابطه عاطفی بین بیمار ودرمانگر در جلسه شناسایی و تفسیر همه عواطف بطور بلافصل میسر است. بعبارتی تفاوت اساسی بین روانکاوی و رواندرمانی پویشی کوتاه مدت مبتنی بر شکل گرفتن و شکل نگرفتن نوروز انتفال می باشد. البته باید توجه داشت که رواندرمانی پویشی کوتاه مدت نیز از انتفال و انتقال متقابل استفاده می کند. اما تفاوت درین است که رواندرمانی پویشی کوتاه مدت به گونه ای است که به نوروز انتفال منتهی نمی شود. زیرا در این رواندرمانی به محض مشاهده انتقال، مسائلی که پیروامون آن مطرح می شود، بلافصل در جلسه درمان مورد تحلیل واقع شده و حل و فصل می شود. یعنی فرصتی برای تبدیل به پدیده نوروز انتقال به بیمار داده نمی شود.
در حالیکه روانکاوی با شکل گیری نوروز انتقال در جایگاه والدین قرار گرفته و آنگاه پدیده هایی چون مقاومت، انتقال و رویاها تفسیر می گردد، درمانگرپویشی بیشتر بعنوان یک کاتالیست به بیمار کمک می کند تا با عواطف و تکانه های غیرمطلوب خودش روبرو شود. اینجا فرصت داده نمی شود تا بیمار موارد گذشته اش را بروی درمانگر بچسباند. البته اینگونه نیست که در روانکاو کلاسیک در برابر نوروز انتقال کاری نکند، بلکه روانکاو در زمان خاص و مناسب خودش بر اساس تکنیک و روش خودش همه اینها؛ نوروزهای انتقال را به بیمار برمی گرداند.
وینیکات می گوید: همه فرایند طولانی مدت روانکاوی این است که آنچه را که بیمار با خودش به جلسه درمان آورده، به خودش برگردانده می شود. یعنی آنچه را که بیمار با خودش در جلسه درمان آورده در آیینه درمانگر ببیند. بعبارتی روانکاو به عنوان یک آیینه عمل می کند. وینیکات می گوید: چهره مادر پیشرس آیینه است. یعنی آن احساس زیبایی یا زشتی، خوبی یا بدی که ما درباره خودمان داریم، ربطی به آیینه جیوه ای که خودمان را در آن می بینیم ندارد، بلکه به آیینه ای برمی گردد که از طرف چهره والدین به ما بازتاب داده شده است.
